Պատմական կորուստները մոռացության տալու ամենադյուրին ճանապարհը

Շրջափակված Արցախի թեման աստիճանաբար դուրս է մղվում մեր խոսույթից ու կենսակերպից։
Արցախը սկսում է հիշեցնել վաղեմի մի հուշ կամ անցյալի մնացուկ, որը կարծես թաղվել է պատմության փոշոտ արխիվներում։

Վաղը Արցախի փողոցում Արցախ անունով տոնավաճառ կբացենք, իր եղբայրակից Սուրմալուի և Մալաթիայի պես, իսկ կողքին էլ Հադրութ կամ Ակնա հարսանյաց սրահը, որը կդառնա շքեղ հանդիսությունների և կենացային հայրենասիրության սրահ։ Վատագույն դեպքում կվերակազմավորենք, կդարձնենք Սգո սրահ։

Կուտենք, կուրախանանք, կողբանք, կերգենք, բայց չենք մոռանա կորսված հայրենիքի տարածքները վավերացնել, սգո սրահներ և տոնավաճառներ բացելով։ Դա ցավը թմրեցնելու և պատմական կորուստները մոռացության տալու ամենադյուրին ճանապարհն է։

Հիմա ո՞վ է Մալաթիա ասելով հասկանում Արևմտյան Հայաստանի Մալաթիա քաղաքը, կամ Զեյթուն ասելով ո՞վ է հիշում Զեյթունի 1862 թվականի ապստամբությունը։
Սուրմալուի մասին ավելորդ է ասել... Ադանան ասոցացվում է լահմաջոյի հետ, իսկ Տաշիր Ձորագետը՝ պիցցայի հետ։
Ահա այսպես մենք մոռացության կտանք նաև Արցախը:

Վահե Թորոսյան

Մեկնաբանություններ